Het kruipt waar het niet gaan kan...

Prunus! Natuurlijk. Ook wel 'Amerikaanse Vogelkers' genaamd. Een struikachtige die naar Nederland is gehaald om ook hier op te bloeien. Dat bleek een misvatting, want deze prunus is een woekeraar, die weinig ruimte laat aan de oorspronkelijke vegetatie. Een soort natuurlijke struikrover dus. Aan de Jonkheid om daarmee af te rekenen. Zeker niet voorgoed, maar wel weer voor een poosje.

Dat doen we tijdens onze jaarlijkse bosopruimactie. Nadat Natuurmonumenten in oktober vorig jaar een aannemer had gevraagd om het Danikerbos te vrijwaren van prunus, was het nu aan ons de beurt om dit karwei verder te onderhouden. Prunus is niet eenvoudig te herkennen. De amandelachtige geur die vrijkomt, wanneer je aan de bast van de takjes krabt (en nu dus onder onze nagels zit), verraadt echter de aanwezigheid van dit gespuis. Eerst goed snuiven, dan pas uittrekken, luidt het advies.

Een enkele keer komen we ook een flinke joekel tegen en hebben we onze fijne handzaagjes nodig om kleine boompjes 'prunus' omver te krijgen. Terwijl we daarmee bezig zijn worden we voor het eerst in onze 'carrière' gecontroleerd door opzichters van Natuurmonumenten. Aardige kerels, die ons dankbaar zijn voor het goede werk dat we doen. Fijn!

Rond half twaalf in de morgen is het mooi geweest. De jongens van de scouting uit Sittard die ons zijn komen helpen, krijgen insignes. Die hebben ze verdiend. Wij zelf worden getrakteerd op een kopje soep en broodje worst. Het is goed rusten na hard werken.